Cilësinë kryesore që gazetarët kërkonin në udhëheqje? Nëse drejtuesi i redaksisë mund ta bëjë edhe vetë punën që mbikëqyr
Në javët e para të punës sime të parë në gazetari, kryeredaktori hyri në redaksi, i tërbuar – redaktori i fotografive nuk e kishte fotografuar ngjarjen që ai kishte planifikuar pwr faqen e parë. Ai qëndroi para saj, me fytyrë të kuqe dhe duke bërtitur, përpara se të merrte një kopje të AP Stylebook nga një tavolinë aty pranë dhe ta hidhte pas murit. Libri goditi murin me një zhurmë të madhe, duke bërë jehonë në të gjithë redaksinë tashmë të qetë. Veprimet e tij atë ditë dhanë tonin për qëndrimin tim në gazetë, i cili u përcaktua nga kujdesi, neveria ndaj rrezikut dhe, duhet ta pranoj, shkrimi im më pak i goditur dhe me ndikim.
Gazetaria është e njohur për luftën me një sërë kushtesh shumë sfiduese të punës, të shoqëruara nga pasiguria financiare, orët e shumta të punës dhe audienca armiqësore. Por ne gjithashtu e dimë se në gazetari, liderët vendosin tonin për mjedisin e punës. Për shembull, në vendet e punës në SHBA dhe në Mbretërinë e Bashkuar, Harvard Business Review vë në dukje: Punonjësit janë shumë më të lumtur kur drejtohen nga njerëz me ekspertizë të thellë në aktivitetin kryesor të biznesit. Kjo sugjeron që urtësia për atë që e bën një shef të mirë mund të ketë nevojë për një rimendim. Nuk është e pazakontë të dëgjosh njerëz të pohojnë se është një ide e keqe të promovosh një inxhinier për të udhëhequr inxhinierë të tjerë, ose një redaktor për të drejtuar redaktorë të tjerë. Një menaxher i mirë nuk ka nevojë për ekspertizë teknike, shkon ky argument, por përkundrazi, një përzierje cilësish si karizma, aftësitë organizative dhe inteligjenca emocionale. Me këtë në mendje, një studim i fundit nga Dr. Samuel Tham i Universitetit Shtetëror të Kolorados dhe unë zbuloi se shumë gazetarë në përgjithësi kanë një perspektivë pozitive për udhëheqësit e tyre. Studimi, i cili u botua në Gazetari, bazohet në intervista me gazetarë nga e gjithë Shtetet e Bashkuara, në të cilat u kërkuam pjesëmarrësve të ndajnë cilësitë shembullore të një lideri dhe më pas të përshkruanin mbikëqyrësin e tyre të drejtpërdrejtë.
Në shumë raste, gazetarët i perceptonin liderët e tyre si një model lidershipi shembullor. Cilësinë kryesore që gazetarët kërkonin në udhëheqje? Nëse drejtuesi i redaksisë mund të bënte punët që ata mbikëqyrnin. Sipas fjalëve të një gazetari, një udhëheqës i mirë është “i shkëlqyer në njohjen e temës që diskutohet. Ata janë gjithashtu të shkëlqyer në inkurajimin e të tjerëve.”
Kjo nuk do të thotë se gazetarët që ne intervistuam pasqyruan pozicione të buta brenda fushës – larg saj! Në përputhje me studimet e tjera të fundit, gazetarët me të cilët folëm hasën në kushte të vështira pune, por ato i kuptuan kryesisht si cilësi të fushës dhe jo si reflektim për drejtuesit e tyre. Në shumë raste, ata nuk i perceptonin udhëheqësit e tyre si të aftë për të ndikuar në ngarkesën e tyre të punës ose pritjet e punës në mënyra kuptimplote. Në vend të kësaj, ata i shihnin udhëheqësit e tyre si udhërrëfyes që ndihmuan në lundrimin në ujërat e rrëmujshme të fushës.
Një gazetar përshkroi një ndjenjë frike kur shkoi te redaktori i tij për të kërkuar një referencë pune. Për habinë e tij, jo vetëm që redaktori pranoi të ishte referenca, por ajo më vonë festoi me të kur iu ofrua puna dhe ndihmoi në idetë e projekteve që ai mund të hapte për të goditur në tokë në pozicionin e ri. Një gazetar tjetër tha se megjithëse nuk merrte gjithmonë mbështetje verbale nga redaktori i tij, redaktori i tij ishte shumë i vetëdijshëm kur punonte me orë të gjata dhe do t’i ofronte disa ditë pushim me pagesë për ta lejuar të shkëputej.
Në raste kur gazetarët përjetuan lidership të dobët, ata e perceptuan atë si mungesë të ekspertizës gazetareske dhe mendonin se kjo ndikonte në gjendjen e përgjithshme të redaksisë; në veçanti, aftësitë e dobëta të komunikimit të një drejtuesi dhe sensi i dobët i lajmeve.
Në një shembull tjetër të lidershipit të dobët, gazetarët gjithashtu ndonjëherë ndjenin nevojën për të ofruar mbështetje emocionale për udhëheqësit e tyre, një rol që ata e panë si të papritur dhe të vështirë për t’u lundruar. Siç tha një gazetar, “Ai ka nevojë për një terapist të vërtetë dhe ai duhet të ndalojë së përdoruri mua si terapist. Unë e dua atë, por është si – uf!”
Së fundi, vlen të përmendet se disa gazetarë në ankete ishin vetë në pozicione drejtuese. Kur u pyetën për udhëheqësit e tyre, ata shpesh reflektonin mbi mentorët e tyre të hershëm në këtë fushë: individë të cilët, pas viteve të punës dhe titujve të ndryshuar, ende ofronin komente dhe perspektivë që i ndihmuan të bënin përparim. Një nderim i përshtatshëm për trashëgiminë e gjatë të një lideri efektiv.
Ndihem i lehtësuar kur them se, në karrierën time, shpërthimi i hershëm i kryeredaktorit tim rezultoi të ishte një anomali dhe jo një prirje. E gjeta pjesën tjetër të mandatit tim në lajmet e përditshme, si shumica e pjesëmarrësve në këtë studim, të mbushur me liderë të kujdesshëm e vetëmohues, të cilët më frymëzuan të ndërtoj marrëdhënie, të gërmoj thellë dhe të përpiqem për përsosmëri./niemanlab.org
Autori
Gregory P. Perreault është profesor i asociuar i shkrim-leximit dhe analitikës mediatike në Shkollën Zimmerman për Reklamim dhe Komunikim Masiv në Universitetin e Floridës Jugore
